Miren Delgadok iktus bat izan zuen 2014ko urrian 84 urte zituela.Zazpi hilabete geroago, errehabilitazio-prozesu betean, haren alabetako batek, Aintzane Fresnedak, senide, zaintzaile eta garuneko kaltea duten pazienteentzako hitzaldietan parte hartu du Bilboko Aita Menni Errehabilitazio Neurologikorako zentroan.Aintzaneri eta bere senarra den Juan Luis Arregiri saio hauek zergatik ez duten galdu nahi izan galdetzen badiegu, beraiei esker, eragindako beste pertsona batzuen bizi-errealitatea ezagutu dutela esaten dute, “oso interesgarria” izan dela antzeko arazoei buruz hitz egitea; arratsalde hauetan zalantza asko argitu ahal izan dituztela terapeutei esker; entzunez, nola eta non okertu diren jakin dutela.
Oso garrantzitsua izan da beste pertsona batzuei beren kezkak azaltzea ikustea, eta “bakarrik ez gaudela sentitzea”, azpimarratu dute.Aita Menni ospitalera heldu arte, oro har, errehabilitazioaren inguruko itxaropen positiboen falta sumatzen genuen.“Zergatik ez dira itxaropenak sortu nahi?Zergatik ez da aukera hori ematen?84 urte dituelako?”, galdetu dio bere buruari Aintzane.“Pertsonak erabaki behar du”, erantzun dio bere buruari.
Esan behar dugu Miren iktusaren ondoren ospitaletik atera zenean kontzientzia apur bat dagoeneko berreskuratuta zuela.Bere familiak etxean garabi bat jartzea erabaki zuen, bere mendetasun handia artatu ahal izateko.Gaur, 8 hilabete beranduago, Mirenek gero eta autonomia handiagoa du egunero.Makila batekin ibiltzen da, dagoeneko bakarrik jaten du eta eragindako eskua erabiltzen du.Ez du hitz egiten oraindik duen afasiarengatik baina ulertzen du. “Ez dakigu zenbateraino”.
Aintzanek eta Juan Luisek saio guztietan parte hartu dute, batean izan ezik, baina txostena eskatu dute informazioa eskura izateko.Badakite zalantzaren bat badute hura eman zuen profesionalarengana jo dezaketela arazorik gabe.Profesionalekin harremanetan egoteak “asko laguntzen gaitu familiei.Horrela zaintzaileok zer gauza egin behar ditugun, zertarako eta nola jakin dezakegu”, azpimarratu du Aintzanek.Ez baduzu informazio eta laguntza hori, “pena sartzen zaizu, eta hau esaten amaitzen duzu:lagunduko diot, hau ere ezin izango duelako egin”.
“Ez dakizu nola egin aurre pazientearen errealitateari”.Horregatik, Juan Luisek dio senideentzako hitzaldietatik oso interesgarria iruditzen zaion beste gauza bat dela “eragindako pertsonak senti dezakeenera hurbiltzea, familia galduen dagoen alderdia delako”. Topaketa hauetara pazienteak ere joaten dira, eta familiek beste pertsona batzuek nola egiten duten aurrera ikusteaz gain, beren esperientziak ere partekatu ditzakete. “Zuk pentsa dezakezu norbaitek hitza berreskuratzen duenean dagoeneko dena ulertzen duela, eta gero konturatzen zara agian ez dela horrela, esaterako. Dauden eragozpen guztiak ikusten dituzu eta apur bat gehiago ulertzen laguntzen zaitu”, gaineratu du Aintzanek.
Iradokizun moduan, Aintzanek dio interesgarria izango litzatekeela familien eta antzeko kaltea duten pertsonen arteko topaketak sustatzea; arazo bera edo antzekoa duen jendearekin bilerak egitea. Bere ustez, horrek, “asko lagunduko lituzke familiak, itxaropenak eta kezkak partekatzen dituztelako“. Kontuan hartuko dugu.
